Izvorno hrišćanstvo

Svako razumno ljudsko biće se pita, dok proučava istoriju hrišćanske crkve i stradanja hrišćana u ranim vekovima rimskog carstva i u vreme mračnog srednjeg veka, kakva je bila njihova vera, u koje su oni istine verovali kada su bili spremni pre da umru zbog svoje vere, nego da je se odreknu. U prvih tri stotine godina nove ere rimski imperatori su nastojali svim sredstvima da spreče prodor hrišćanske vere na područje rimskog carstva. Milioni dobrih i plemenitih hrišćana su stradali u progonstvima prvih vekova nove ere. Jedni su bili bacani pred krvoločne zveri u rimskim arenama, drugi su razapinjani na krst, treći su oblačeni u ovčije runo i zapaljeni da gore noću kao žive baklje, dok su četvrti bili zatvarani u hladne, vlažne i memljive rimske katakombe, gde su i završavali svoj život. Najžešće progonstvo bilo je u vreme imperatora Dioklecijana (303-313 g.n.e.); posle toga progonstva su prestala. Godine 353. n.e. rimski car Kontantin proglasio je slobodu hrišćanskoj veri, i hrišćanstvo postaje zvanična državna religija.
Međutim, od 538. do 1798. godine (vreme dominacije papstva i rimokatolicizma) nastaju veoma teški i mračni dani za prave hrišćane koji su želeli da ostanu verni Bogu, koji su svoju veru temeljili kao i hrišćani ranih vekova na istinama Svetog pisma i poslušnosti Božjem zakonu. Oko trinaest vekova papstvo je satiralo i ubijalo dobre i iskrene hrišćane, zbog toga što se njihovo verovanje, učenje i praktičan život poslušnosti Bogu razlikovao od rimokatolicizma.